"May she wake in torment!' he cried, with frightful vehemence, stamping his foot, and groaning in a sudden paroxysm of ungovernable passion. 'Why, she's a liar to the end! Where is she? Not THERE - not in heaven - not perished - where? Oh! you said you cared nothing for my sufferings! And I pray one prayer - I repeat it till my tongue stiffens - Catherine Earnshaw, may you not rest as long as I am living; you said I killed you - haunt me, then! The murdered DO haunt their murderers, I believe. I know that ghosts HAVE wandered on earth. Be with me always - take any form - drive me mad! only DO not leave me in this abyss, where I cannot find you! Oh, God! it is unutterable! I CANNOT live without my life! I CANNOT live without my soul!'
"Wuthering Heights", Emily Bronte
(Ο Heathcliff προς τη νεκρή πια αγαπημένη του, Cathy)
Με συγκλόνισαν τα πάντα σε αυτό το βιβλίο (σ.σ. τα Ανεμοδαρμένα Ύψη); από τα συνταρακτικά γεγονότα και τη συγκίνηση, την αγωνία και την τόσο έντονη ταύτιση με τους ήρωες που καταφέρνει να προκαλέσει η συγγραφέας έως το μεγαλείο της σοκαριστικής έκφρασής της. Καταφέρνει να γράφει τόσο ποιητικά, έντονα και παθιασμένα που η συγκίνηση είναι αναπόφευφκτη. Ναι, θα έλεγα ότι αν κάτι χαρακτηρίζει και διακρίνει τα Ανεμοδαρμένα Ύψη, αυτό είναι το αστείρευτο, ενστικτώδες και τρομακτικά ρεαλιστικό πάθος, και η απόλυτη απουσία της λογικής και του πρέπει, όπως αρμόζει και σε μια τέτοια ανεπανάληπτη αλλά και τόσο θλιβερή ιστορία πραγματικής αγάπης από τις λίγες, που με αυτό τον τρόπο καταφέρνει να αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα που διακρίνει την κλασσική λογοτεχνία, όπως εύκολα μπορεί να διακρίνει κανείς από το παραπάνω απόσπασμα.
Την περίοδο αυτή διαβάζω Jane Austen, την Πειθώ. Πριν από αυτό διάβαζα το Υπερηφάνεια και Προκατάληψη, αλλά το σταμάτησα λίγο πριν τη μέση. Μισώ να σταματάω βιβλία στη μέση αλλά μου μοιάζουν καταναγκαστικά έργα όταν δεν καταφέρνουν να με ενθουσιάσουν. Με την Austen, αυτό που με χάλασε στα βιβλία της είναι η πεζότητα και η ουδετερότητά της. Και τα πολλά, πολλά ονόματα. Χαρακτηριστικό των περισσότερων κλασσικών βέβαια, με αποτέλεσμα στο τέλος να καταλήγουν να παραπέμπουν περισσότερο σε τηλεφωνικούς καταλόγους παρά σε μυθιστορήματα με ουσιαστική πλοκή. Έτσι, αυτό που κυριαρχεί στα βιβλία της είναι μία ακατάσχετη φλυαρία 500 σελίδων. Θα είχα σταματήσει την προσπάθεια να διαβάσω την Πειθώ από το πρώτο κεφάλαιο αν δεν υπήρχε τουλάχιστον η καυστική ειρωνία της και η λιτή της έκφραση.
Αν και δεν μπορώ να σχηματίσω ολοκληρωμένη άποψη από ένα ημιτελές βιβλίο, μπορώ αδιαμφισβήτητα να διαβεβαιώσω ότι τα βιβλία της Austen, τουλάχιστον για μένα, δεν μπορούν να συγκριθούν με αριστουργήματα όπως αυτό της Emily Bronte, τα θρυλικά Ανεμοδαρμένα Ύψη. Έτσι, παρόλο που τα κλασσικά δεν είναι και η ιδανική επιλογή για μένα, το βιβλίο αυτό από τη στιγμή που το διάβασα ήξερα ότι θα είναι για πάντα το αγαπημένο μου. Συστήνεται ανεπιφύλακτα.
