Oι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι παρά μία διακαής, σταθερή μα και αναπόφευκτη οξείδωση, μια διάβρωση του είναι μας που όμως τελικά, μετά την ψυχική εξουθένωση θα οδηγήσει στη λύτρωση. Ο δρόμος όμως είναι δύσκολος, και η φυγοπονία μία ελκυστική διέξοδος. Προσωρινή διέξοδος, ένας φαύλος κύκλος που θα οδηγήσει στο ίδιο αδιέξοδο. Αλλά εσύ θα ξαναεπιλέξεις να ξεφύγεις από το παλιό, να ξαναδωθείς στην αναζήτηση του τέλειου, παρόλο που καταβάθος ξέρεις ότι θα καταλήξεις πάλι εκεί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Οι τέλειοι είναι για τους τέλειους, και οι ατελείς για τους ατελείς. Το φανταστικό για τη φαντασία, και το πραγματικό για την πραγματικότητα. 

 Και να θυμάσαι πως, οτιδήποτε απαιτήσεις από τους άλλους, να το έχεις απαιτήσει πρώτα από τον εαυτό  σου.

Κι είπα να γράψω σήμερα...

Γάμα το, δεν έχω έμπνευση. :D



(Υ.Γ. ε να μην πούμε κι εμείς καμιά μαλακία να περάσει η ώρα? )

Λοιπόν, έχω να κάνω μία δήλωση:
Ο Ταραντίνο δεν την παλευει μία. Ναι, you don't say θα μου πείτε.
Όμως κάτι σχετικώς άσχετες από ταινίες σαν εμένα συνειδητοποιούν συνήθως τέτοιες αλήθειες με μικρή χρονοκαθυστέρηση. 
Και λοιπόν, μόλις τελείωσε το Κill Bill volume 1. Πληροφοριακά για όσους δεν ξέρουν, πρόκειται για μια τύπισσα που τα είχε με έναν μαφιόζο κα τον χώρισε για να μεγαλώσει το παιδί τους, το οποίο κυοφορούσε, με φυσιολογικό τρόπο, κάνοντας οικογένεια με άλλον άντρα. Την ημέρα του γάμου της όμως, ο μαφιόζος (Bill) 
κατέφθασε με τη συμμορία του και φύτεψε μια σφαίρα στο κεφάλι της νύφης, η οποία παρέμεινε σε κόμμα για 4 χρόνια. Αφού συνήλθε όμως, αναζήτησε εκδίκηση, επιχειρώντας να σκοτώσει τους συνεργούς του Bill αρχικά και στη συνέχεια και τον ίδιο.
 Τυπική ταραντινοδουλειά, με γρήγορη δράση, έξυπνους διαλόγους, φοβερό soundtrack, πολλή βία και μεγάλες ποσότητες αίματος. Πολύ μεγάλες όμως. Μπλιάχ. Κομμένα κεφάλια, πόδια, χέρια, βιασμοί, αιμάτινοι  πίδακες και σπαθιά Σαμουράι. Και τόσο splatter δεν είναι ιδιαίτερα ιδανικό να το απολαμβάνεις στις 1 τα μεσάνυχτα ολομόναχη στο κρεβάτι σου, ενώ όλοι οι άλλοι κοιμούνται, διότι το αποτέλεσμα είναι εμετικές τάσεις καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας. Η οποία όμως είναι καταπληκτική.  Παρ' όλα ταύτα.
  Γενικά, κάτι τέτοιες ταινίες παρουσιάζουν έναν κόσμο τόσο έξω από τα πραγματικά, καθημερινά δεδομένα, που είναι ικανός να σε κρατήσει ενθουσιασμένη για πολλές ώρες, ακόμα και μέρες. Βασικά, προσωπικά μπορώ να χαακτηρισω μια ταινία ως καλή μόνο όταν με προβληματίζει ή καταφέρνει να στριφογυρίζει στο μυαλό μου για πάρα πάρα πάρα πολύ καιρό, για διάφορους λόγους. Αν ήμουν σκηνοθέτις, θα ήμουν ευχαριστημένη και περήφανη για τις ταινίες μου μόνο 
εάν αυτές κατάφερναν να σοκάρουν το θεατή πνευματικά, και όχι να του αφήσουν μία νερουλή, γλυκανάλατη αίσθηση τύπου όλα-έγιναν-όπως-έπρεπε-και-τώρα-είναι-όλοι-χαρούμενοι, ή απλά να τον αηδιάσουν (βλέπε Saw).
 Πάντα πίστευα ότι το πιο γοητευτικό πράγμα για τις ταινίες αλλά και για τα βιβλία, είναι ότι λειτουργούν σαν καταφύγιο από την ρουτίνα και την μονοτονία της καθημερινότητας. Διότι καθημερινότητα ίσον μονοτονία, είτε νιώθεις ευτυχισμενος στη μονοτονία σου είτε όχι. Ίσως, βασικά, η μονοτονία καποιες φορές να είναι και μία θετική πλευρά της ζωής. Όμως η μαγεία που αποπνέει ένας τραγικός κινηματογραφικός έρωτας είναι αδιαμφησβήτητα πολύ πιο συναρπαστική από τη μονοτονία μας. Όπως και οι ταλαιπωρημένες, κιτρινισμένες σελίδες ενός βιβλίου που όσες φορές και να διαβάσουμε δε θα χάσει τη μαγεία, τη γοητεία του, ακόμα και τη μυρωδιά του. Αντίθετα, κάθε φορά θα μας φαίνεται ακόμα πιο συναρπαστικό, σαν ένας καινούριος φίλος που κάθε μέρα γνωρίζουμε όλο και καλύτερα και αγαπάμε όλο και περισσότερο. 
  Θεωρώ επίσης πολύ σημαντικό τα βιβλία αλλά και οι ταινίες να είναι βγαλμένα από την ψυχή του ατόμου. Να έχουν κλέψει ενα κομμάτι από τον εαυτό του συγγραφέα, του σκηνοθέτη. Να είναι, με λίγα λόγια, αυθεντικά, αυθόρμητα, ειλικρινή. Να σε κοιτάνε στα μάτια. Και γι' αυτό το λόγο με νευριάζουν πολύ τα κλισέ πάνω στα οποία βασίζονται πολλά βιβλία, πολλές ταινίες. Το μεγαλύτερο ποσοστό τους, ίσως. Φυσικά,πάνω απ' όλα η εμπορικότητα. Γιατί τι πιο σίγουρο απ' το να παίζεις εκ του ασφαλόυς, πατώντας σε στερεότυπα σχετικά με το φύλο, την αγάπη, τον έρωτα! Τραγικό να υπάρχουν στερεότυπα και κλισέ ακόμα και για τον έρωτα, για την αγάπη! Για τα πιο απροσδιόριστα και μαγευτικά πράγματα που μπορεί να συμβούν στη ζωή ενός ανθρώπου. Αυτά για τα οποία αξίζει να ζει κανείς, τα πιο συναρπαστικά. Αυτά λοιπόν τα πράγματα εκνευρίζομαι όταν τα βλέπω να τυποποιούνται, να εγκλωβίζονται μέσα σε κλισέ, ειδικά στο χώρο όπου θα έπρεπε να είναι απαλλαγμένος από τέτοια, στην τέχνη.
  Μεγάλη ρευστότητα διαθέτει η σημερινή ανάρτηση. Από το Kill Bill στα στερεότυπα για την αγάπη. Σιγά.. :Ρ
Ας κλείσω εδώ, λοιπόν, πρωτού φτάσω να αναλύω την οικονομική κρίση στην Ε.Ε.
Καλό σας ημέρα :)