Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει ποτέ να γνωρίσετε από κοντά κάποιον διάσημο τραγουδιστή / ηθοποιό κτλ τον οποίο θαυμάζετε και ενίοτε του προσδίδετε χαρακτηρισμούς τους οποίους εάν ποτέ άκουγε θα σας περνούσε για νυμφομανή, αλλά εάν είχατε αυτή την ευκαιρία, ή αν σας δοθεί κάποτε στο μέλλον, σας εύχομαι ολόψυχα να μην έχει καμία σχέση με αυτό που εγώ και η ντροπαλούλα φίλη μου είχαμε την ανέλπιστη τύχη να βιώσουμε σήμερα.
Η φίλη μου αυτή λοιπόν κόβει φλέβα/πεθαίνει/ζει για έναν τραγουδιστή τον οποίο είδαμε χθες το βράδυ live παρακαλώ. Σήμερα το πρωί λοιπόν, καθώς περπατούσαμε ανέμελα στους πλακόστρωτους δρόμους της πανέεεεμορφης πόλης μας, μία διαπεραστική κραυγή διέκοψε την ήρεμη ατμόσφαιρα: "Ιιιιιιιιιιιιιιιιι ο Παυλίιιιιιιιιιιδης ο Παυλίιιιιιιιιδης!!!"
Έντρομη γύρισα να δω μήπως της έβαλε κάποιος το πιστόλι στον κρόταφο, όμως όσο η κραυγή συνεχιζόταν άρχισα να καταλαβαίνω τι ήθελε με τόση παραστατικότητα να πει. Και τότε τον είδα. Καθόταν και έπινε καφέ με το υπόλοιπο συγκρότημα, ενώ ωστόσο την προσοχή του είχε τραβήξει το όλο σκηνικό. Η φίλη μου όμως όπως προείπα είναι ντροπαλούλα, με αποτέλεσμα να προσπαθεί κανένα δεκάλεπτο να δει τι θα κάνει, να πάει ή να μην πάει να του μιλήσει, κι αν πάει τι να του πει, κι αν δεν της μιλήσει τι να κάνει, κι αν θυμώσει, κι αν, κι αν, κι αν... Εγώ και η τρίτη της παρέας, η ήρεμη δύναμη, προσπαθούσαμε να την διαβεβαιώσουμε πως δεν πρόκειται να πεθάνει κανείς, κι έτσι βρήκε επιτέλους το θάρρος και το κουράγιο να πάει να του μιλήσει. Παρακαλώ σ' αυτό εδώ το σημείο να χειροκροτήσετε.
Ε λοιπόν, αγαπητοί αναγνώστες, όπως αποδείχθηκε τελικά, κάναμε λάθος. Υπήρξε θάνατος. Κι αυτός που πέθανε δεν ήταν άλλος από τον Παυλίδη (και τον κάθε Παυλίδη) που είχε δημιουργήσει εκείνη στο μυαλό της μέσα από τους στίχους του, τη μουσική του, μέσα από τα συναισθήματα που της είχε σαν καλλιτέχνης, σαν είδωλο προκαλέσει. Η αγένεια με την οποία μας αντιμετώπισε είναι άνευ περιγραφής, ας πούμε ένα "γεια" και ένα "ευχαριστούμε" ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ, με αποτέλεσμα η "τρελή και παλαβή" για κείνον να φύγει από την καφετέρια με τον Παυλίδη που "ήξερε" νεκρό.
Πολλές φορές θεοποιούμε κατ' αυτόν τον τρόπο διάσημα πρόσωπα που θαυμάζουμε, και ονειρευόμαστε τη στιγμή που θα τα συναντήσουμε από κοντά και θα τους μιλήσουμε, χωρίς να λαμβάνουμε υπ' όψιν την πιθανότητα να μην βρούμε ακριβώς αυτόν που φανταζόμασταν. Νομίζουμε ότι ξέρουμε τα πάντα για τα είδωλά μας, ενώ δεν ξέρουμε τίποτα, γιατί ποτέ δεν ξέρεις κάποιον από όσα ξέρει γι' αυτόν και ο υπόλοιπος κόσμος. Συνειδητοποιείς ξαφνικά ότι τόσο καιρό δεν αγαπούσες εκείνον αλλά τη μουσική του, το έργο του και τον θαυμάζεις για τον αντίκτυπό του σε σένα. Ότι κι οι "διάσημοι" είναι άνθρωποι και θα πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε ανάλογα, κι όχι σαν να είναι θεοί. Ίσως, βασικά, κάποιοι να θεωρούν ότι δεν αξίζουν καν θαυμασμό.
