Έτρεχα να το προλάβω. Έτρεχα τόσο γρήγορα, μα έτρεχε κι αυτό, ώσπου το άπειρο έπεσε κάτω κι η αλυσίδα έσπασε. Το άφησα πίσω και συνέχισα να τρέχω.
 Στην αρχή είχε γεύση φράουλας και στριφτού τσιγάρου. Δύο λέξεις στο πέτρινο παγκάκι, η σκάλα ήταν έτοιμη. Ανέβηκα. Το δωμάτιο στο ταβάνι ο πρόλογος.
 Ύστερα η πορεία των συνοικειακών καφε και των παραθαλάσσιων απογευμάτων, η πορεία της αμοιβαίας εσωτερικής και εξωτερικής εξερεύνησης. ´Εσπασαν και τα μοβ σκουλαρίκια.
 Το δωμάτιο μεγάλωσε να χωρέσει τα επόμενα και μεγαλύτερα - το Ένα.  Το παρόν και το μέλλον σταθερό και διαυγές πάλλεται ανάμεσα σε καφέδες και όνειρα.
 Ένα καράβι κι ένα τρένο.
 Είμαι στο δωμάτιο στο υπόγειο κι είναι επιτέλους νύχτα. Γυμνοί ψυχή τε και σώματι, μα δεν κρυώναμε.
 Περνώντας τη γέφυρα γνώρισα το σύμπαν σου, μα τελικά εγκλωβίστικα ανάμεσα σε λευκές σημειώσεις. Η σιωπή μάρτυρας των φόβων μου.
 Το φως της λάμπας ξεγελά τα κουρασμένα βλέμματα. Έσπασε και το πράσινο δαχτυλίδι.
Σταμάτησα να τρέχω. Ίσως και να μην ήταν κόκκινο, ίσως να μην ήταν αυτό. Δεν πειράζει. Ίσως αύριο. Παρόλο που το αύριο δε θα έρθει ποτέ, σωστά;

Τα μαύρα σκουλαρίκια τα εχω ακόμη. Τα έβαλα σε ένα κουτί, μη σπάσουν κι αυτά.

https://www.youtube.com/watch?v=J4j7ggZqbiU

Όταν είσαι άθεος, ο μόνος σου θεός είναι ο θάνατος.

(το παρακάτω κείμενο δεν προσφέρει απαντήσεις, μόνο ερωτήσεις)

Τελικά ποιος είναι ο σκοπός? Να αγαπήσουμε? Να βιώσουμε? Να καταφέρουμε? Κατά τη γνώμη μου, σκοπός στη ζωή δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει, γιατί η ζωή δεν είναι ούτε δώρο του θεού στον άνθρωπο ούτε οτιδήποτε υπερφυσικό. Η ζωή είναι απλά ένα αποτέλεσμα αλλεπάλληλων και διαδοχικών φυσικών και χημικών φαινομένων και η ύπαρξή μας δεν οφείλεται παρά στη χημεία και στην τύχη.
  Η ύπαρξη μας, η ζωή, αντλεί την πραγματική της αξία από την έννοια του θανάτου. Ο θάνατος είναι αυτός που θέτει στόχους, κινεί τα νήματα, μας χαρίζει όνειρα και επιθυμίες και δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι η ζωή έχει κάποιο σκοπό, τον οποίο πρέπει να εκπληρώσουμε για να καταφέρουμε κάτι σαν την αιωνιότητα, την ευτυχία, ίσως και την ολοκλήρωση. Έτσι, άλλοι έχουν σκοπό της ζωής τους την πίστη, άλλοι την επιτυχία, άλλοι την αγάπη. Όμως όλοι, ανεξάρτητα από το αν τα καταφέρουν ή όχι, θα έχουν μία και κοινή μοίρα, το θάνατο. Και τότε θα είναι σα να μην έζησαν ποτέ.
 Γι' αυτό, η ζωή δεν έχει νόημα. Θα είχε μόνο αν μας οδηγούσε σε κάτι ανώτερο, κάτι σαν next level. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να δεχτεί πως ότι βιώνει είναι μάταιο, γι' αυτό επινόησε αυτό το next level, του έδωσε το όνομα αιώνια ζωή, παράδεισος, Θεός κτλ κτλ, και το έθεσε ως σκοπό στη ζωή του, προσδίδοντάς της έτσι και νόημα, και ανακουφίζοντας παράλληλα τον εαυτό του από το φόβο και την οδύνη του θανάτου. Η πραγματικότητα όμως για αυτούς που ζουν χωρίς θρησκεία είναι ότι η ζωή μας οδηγεί από την ανυπαρξία στην ανυπαρξία. Δεν είχαμε τίποτα πριν από αυτή και δε θα έχουμε τίποτα μετά από αυτή. Όσα λεφτά κι αν βγάλεις, όσο κι αν αγαπήσεις, όσο ψηλά κι αν φτάσεις, στο τέλος θα καταλήξεις εκεί απ' όπου άρχισες, σα να μην άρχισες.
  Όμως ο άνθρωπος έχει φύση προσαρμοσμένη στην αίσθηση της αιωνιότητας. Θέτει στόχους, βρίσκει συνεχώς τρόπους να απασχολείται, φτιάχνει πολιτισμούς, επινοεί. Και όλα αυτά γιατί δεν αντιμετωπίζει το θάνατο σαν το τέλος ενός ονείρου, αλλά σαν μία απειλή την οποία θα αποφύγει πάσει θυσία. Με λίγα λόγια, δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τη ματαιότητα της ύπαρξής του. Είμαστε φτιαγμένοι έτσι ώστε να νιώθουμε ότι ο σκοπός μας είναι απλά να ζήσουμε. Όλοι επιδιώκουμε την ευτυχία, ακόμα κι αν αυτή είναι απλά μια ουτοπία, ένα άπιαστο όνειρο, ο κινητήρας της ζωής, ή αν θέλετε, ο ίδιος μας ο δρόμος προς αυτή.
  Η ζωή δεν έχει κανένα νόημα. Τότε όμως γιατί δεν περνάμε απλώς καλά, με ότι αυτό συνεπάγεται, αντί να περνάμε το χρόνο μας, ο οποίος μετράει συνεχώς αντίστροφα, με μοναδική επιδίωξη τα λεφτά? Για επένδυση για το μέλλον? Ποιο μέλλον? Για να αγοράσουμε το ακριβότερο φέρετρο?
  Ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι δομημένος για μια αθάνατη κοινωνία. Η συγκρότηση αυτής της κοινωνίας είναι τέτοια, που απορροφά περισσότερο χρόνο σε λεπτομέρειες για τη ρύθμιση του συστήματος που διαλέξαμε για να ζούμε παρά για να ζούμε. Γιατί πιστεύουμε πως η ρύθμιση αυτή της ζωής μας θα οδηγήσει κάπου αλλού πέρα από το θάνατο. Αν σκεφτεί κανείς πόσους κανόνες έχουμε θέσει, πόσα ασήμαντα θεωρούμε σημαντικά, πόσο πολύπλοκα ζούμε, θα καταλάβει πως το όλο σκηνικό μοιάζει με τηλεπαιχνίδι, όπου εκείνος που θα ακολουθήσει πιο υποδειγματικά τους κανόνες, θα είναι ο νικητής.
 Όλα αυτά είναι παράλογα. Ωστόσο, δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ πως υπηρετούν ένα μονάχα σκοπό: να καταστήσουν υποφερτή μια τέτοια ζωή, με μοναδική κατάληξη το θάνατο. Οι στόχοι, τα συναισθήματα, τα όνειρα και οι επιθυμίες είναι αυτά που τροφοδοτούν τον πολιτισμό, την κοινωνία, και την οδήγησαν από την απαρχή της ύπαρξής μας εκεί που βρίσκεται τώρα, ενώ είναι παράλληλα και οι λόγοι για τους οποίους αγαπάμε τη μάταιη ζωή μας. Έτσι, ζούμε τόσο πολύπλοκα ίσως και επειδή φοβόμαστε την ανυπαρξία και κάνουμε ότι μπορούμε για να την "ξορκίσουμε". Γιατί είμαστε από τους τυχερούς. Από τύχη ζούμε, από ζωή θα πεθάνουμε. Και θα οδηγηθούμε στην ανυπαρξία, τη μόνη μας αιωνιότητα.

http://www.youtube.com/watch?v=Rgi94cC7av0

Η απομυθοποίηση.

 Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει ποτέ να γνωρίσετε από κοντά κάποιον διάσημο τραγουδιστή / ηθοποιό κτλ τον οποίο θαυμάζετε και ενίοτε του προσδίδετε χαρακτηρισμούς τους οποίους εάν ποτέ άκουγε θα σας περνούσε για νυμφομανή, αλλά εάν είχατε αυτή την ευκαιρία, ή αν σας δοθεί κάποτε στο μέλλον, σας εύχομαι ολόψυχα να μην έχει καμία σχέση με αυτό που εγώ και η ντροπαλούλα φίλη μου είχαμε την ανέλπιστη τύχη να βιώσουμε σήμερα. 

 Η φίλη μου αυτή λοιπόν κόβει φλέβα/πεθαίνει/ζει για έναν τραγουδιστή τον οποίο είδαμε χθες το βράδυ live παρακαλώ. Σήμερα το πρωί λοιπόν, καθώς περπατούσαμε ανέμελα στους πλακόστρωτους δρόμους της πανέεεεμορφης πόλης μας,  μία διαπεραστική κραυγή διέκοψε την ήρεμη ατμόσφαιρα: "Ιιιιιιιιιιιιιιιιι ο Παυλίιιιιιιιιιιδης ο Παυλίιιιιιιιιδης!!!" 

 Έντρομη γύρισα να δω μήπως της έβαλε κάποιος το πιστόλι στον κρόταφο, όμως όσο η κραυγή συνεχιζόταν άρχισα να καταλαβαίνω τι ήθελε με τόση παραστατικότητα να πει. Και τότε τον είδα. Καθόταν και έπινε καφέ με το υπόλοιπο συγκρότημα, ενώ ωστόσο την προσοχή του είχε τραβήξει το όλο σκηνικό. Η φίλη μου όμως όπως  προείπα είναι ντροπαλούλα, με αποτέλεσμα να προσπαθεί κανένα δεκάλεπτο να δει τι θα κάνει, να πάει ή να μην πάει να του μιλήσει, κι αν πάει τι να του πει, κι αν δεν της μιλήσει τι να κάνει, κι αν θυμώσει, κι αν, κι αν, κι αν... Εγώ και η τρίτη της παρέας, η ήρεμη δύναμη, προσπαθούσαμε να την διαβεβαιώσουμε πως δεν πρόκειται να πεθάνει κανείς, κι έτσι βρήκε επιτέλους το θάρρος και το κουράγιο να πάει να του μιλήσει. Παρακαλώ σ' αυτό εδώ το σημείο να χειροκροτήσετε. 

 Ε λοιπόν, αγαπητοί αναγνώστες, όπως αποδείχθηκε τελικά, κάναμε λάθος. Υπήρξε θάνατος. Κι αυτός που πέθανε δεν ήταν άλλος από τον Παυλίδη (και τον κάθε Παυλίδη) που είχε δημιουργήσει εκείνη στο μυαλό της μέσα από τους στίχους του, τη μουσική του, μέσα από τα συναισθήματα που της είχε σαν καλλιτέχνης, σαν είδωλο προκαλέσει. Η αγένεια με την οποία μας αντιμετώπισε είναι άνευ περιγραφής, ας πούμε ένα "γεια" και ένα "ευχαριστούμε" ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ, με αποτέλεσμα η "τρελή και παλαβή" για κείνον να φύγει από την καφετέρια με τον Παυλίδη που "ήξερε" νεκρό. 

 Πολλές φορές θεοποιούμε κατ' αυτόν τον τρόπο διάσημα πρόσωπα που θαυμάζουμε, και ονειρευόμαστε τη στιγμή που θα τα συναντήσουμε από κοντά και θα τους μιλήσουμε, χωρίς να λαμβάνουμε υπ' όψιν την πιθανότητα να μην βρούμε ακριβώς αυτόν που φανταζόμασταν. Νομίζουμε ότι ξέρουμε τα πάντα για τα είδωλά μας, ενώ δεν ξέρουμε τίποτα, γιατί ποτέ δεν ξέρεις κάποιον από όσα ξέρει γι' αυτόν και ο υπόλοιπος κόσμος. Συνειδητοποιείς ξαφνικά ότι τόσο καιρό δεν  αγαπούσες εκείνον αλλά τη μουσική του, το έργο του και τον θαυμάζεις για τον αντίκτυπό του σε σένα. Ότι κι οι "διάσημοι" είναι άνθρωποι και θα πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε ανάλογα, κι όχι σαν να είναι θεοί. Ίσως, βασικά, κάποιοι να θεωρούν ότι δεν αξίζουν καν θαυμασμό.

   

All over the place.

Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι έφτασε κιόλας ο χειμώνας. Υπήρξαν τόσες πολλές οι μεταβολές, είτε εσωτερικές είτε εξωτερικές, και τόσα πολλά αυτά που είχα -και έχω- να κάνω, που όταν συνάντησα την πρώτη βιτρίνα με χριστουγεννιάτικα δέντρα στο δρόμο πριν μια βδομάδα, σταμάτησα προσπαθώντας να επεξεργαστώ τι ακριβώς είδα, γεγονός το οποίο ακολούθησε  ένα χαζό χαμόγελο μέχρι την είσοδο του Route. Γιορτές λοιπόν, μελομακάρονα, φωτάκια, δώρα, κρύο (καιρός δεν ήταν;)  τραγούδια από Frank Sinatra (ας όψεται η κολλητή) και λοιπές χαζοχαρούμενες λεπτομέριες  αρχίζουν σιγά σιγά να δημιουργούν μια ατμόσφαιρα όπου όλοι χαιρόμαστε και τρώμε.
  Ωστόσο τα Χριστούγεννα είναι το μόνο θετικό στην υπόθεση. Κατά τ' άλλα, διάβασμα, διάβασμα, διάβασμα. Και πολύ λιγότερος ύπνος (και χρόνος) απ' όσο θα ήθελα, γεγονός το οποίο οφείλεται στα αγαπητά σε όλους μας διαγωνίσματα που, όπως κάθε χρόνο, αποτελούν έναν επιπλέον λόγο να ανυπομονούμε ακόμη περισσότερο για τις διακοπές. Σταθερές αξίες.
 Χμμ αυτά είναι λοιπόν τα πολλά που είχα να πω.. Το επόμενο ποστ θα είναι πιο περιεκτικό. Promise! ;)

                                                             Tα καλά των Χριστουγέννων.
                                     

Γειαααα :3
Πάει καιρός που έχω να γράψω, γύρω στον ένα μηνα, λόγω έλλειψης χρόνου και εμπνευσεως (όχι πως τώρα μου ήρθε και φλασιά για γαμάτη ανάρτηση, αλλά κάποτε έπρεπε να τιμήσω κι εγώ το blogger με την παρουσία μου).
  Truth is πως το blog τώρα τελευταία κοντεύει να μετατραπεί σε ανθολόγιο αποσπασμάτων από βιβλία της Μαντά, κάτι που θα επιτρέψω να συμβεί μόνο πάνω απ' το πτώμα μου, οπότε καιρός να αφήσω τα μελαγχολικοφιλοσοφικα μου posts και να επιστρέψω στην συναρπαστική πραγματικότητα του εξωτικού Ηρακλείου (nooooot).
 Το λοιπόν. Ως γνωστόν ξεκίνησε το σχολείο, και μαζί μ' αυτό το πρωινό ξύπνημα (γκρρρ...), οι λιγότερες ώρες ξεκούρασης, εξόδων κτλ κτλ.. Τα Χριστούγεννα πάλι τέτοιες πολυτέλειες :Ρ
 Έτσι λοιπόν, μέχρι τότε θα πρέπει να υποστώ όλα όσα δεν με ξετρελαίνουν ιδιαίτερα σ' αυτό, όπως για παράδειγμα το απουσιολόγιο. Και στο τέλος πάει στο διάολο, το παίρνεις και ανέχεσαι το πηγαινέλα το πρωί και το μεσημέρι, καθώς και το γεγονός ότι ΕΣΥ και μόνο εσύ θα τρέχεις για τις κ***ς του κάθε καθηγητή στα γραφεία.
 Πέρα όμως από τα first world problems μου, ένα θέμα για το οποίο θέλω να γράψω, καθώς με έχει προβληματίσει και ενίοτε εκνευρίσει αρκετά είναι το μάθημα των θρησκευτικών, και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο αυτό διδάσκεται στο σχολείο. Για το θέμα αυτό θα μπορούσα να γράψω πολλά, μιας και έχει πάρα πολλές επιμέρους προεκτάσεις, τις οποίες δεν μπορώ να καλύψω σε μία ανάρτηση. Το σημαντικότερο λάθος κατά τη γνώμη μου στον τρόπο που γίνονται τα θρησκευτικά στο σχολείο είναι ο μονόπλευρος και προπαγανδιστικός χαρακτήρας με τον οποίο προσεγγίζουν οι θεολόγοι το θέμα της θρησκείας. Και όταν λέμε θρησκείας, δεν αναφερόμαστε στην ευρύτερη έννοια της λέξης, βεβαίως βεβαίως, αφού ως γνωστόν μία είναι η θρησκεία, ο χριστιανισμός.
 Τα θρησκευτικά, παρόλο που είναι ένα μάθημα άρρηκτα συνδεδεμένο με τον άνθρωπο και την κοινωνία, εξακολουθούν να διδάσκονται με τον ίδιο τρόπο εδώ και δεκαετίες, αγνοώντας τους ραγδαίους ρυθμούς με τους οποίους μεταβάλλεται η κοινωνία και τις διαφορετικές, πολυμορφικές  πεποιθήσεις των ανθρώπων στον 21ο πια αιώνα. Σε μία εποχή όπου η αμφισβήτηση των πάντων κυριαρχεί στον τρόπο σκέψης του λαού και καθοδηγεί κάθε προσπάθεια για πρόοδο και εξέλιξη, και όπου η αθεϊα δυστυχώς ή ευτυχώς έχει αρχίσει να γίνεται μέρος της καθημερινότητας, οι θεολόγοι καθώς και τα θρησκευτικά εγχειρίδια εξακολουθούν επί 12 σχολικά χρόνια να μας μιλούν για τον καλό Θεό και για το πόσο πολύ πρέπει να τον αγαπάμε και να τον λατρέυουμε, αντί να μας προσφέρουν μια αντικειμενική, πλήρη και σφαιρική γνώση για τη θρησκεία, με την ευρύτερη αυτή τη φορά έννοια, καθώς και για την τεράστια επιρροή που αυτή ασκεί εδώ και χιλιάδες χρόνια στην πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου και στη διαμόρφωση του κόσμου και της ανθρωπότητας, και μην μου πείτε ότι αυτό γίνεται στην Γ' λυκείου, γιατί θα σας πω ότι αυτό δεν γίνεται σε όλες τις υπόλοιπες τάξεις. Κι αυτό επειδή, δυστυχώς, τα σχολεία ανέκαθεν αντιλαμβάνονταν διαφορετικά το μάθημα των θρησκευτικών, με αποτέλεσμα να έχουμε φτάσει σε σημείο, όπως άκουσα από τον ίδιο το θεολόγο να λέει σήμερα, "δύο βαθμούς παραπάνω στο τετράμηνο σε όποιον πει προσευχή". Και αμέσως μετά να μας κάνει λόγο για την σημασία της ουσιαστικής λατρείας που πηγάζει από την ψυχή του ανθρώπου και βασίζεται στην αγάπη και πίστη στο Θεό, και όχι σε ΤΥΠΙΚΟΤΗΤΕΣ μέσω επιφανειακών διαδικασιών στις οποίες δεν είμαστε ψυχικά, αλλά μόνο σωματικά συμμέτοχοι. Μάλιστα.

 Oι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι παρά μία διακαής, σταθερή μα και αναπόφευκτη οξείδωση, μια διάβρωση του είναι μας που όμως τελικά, μετά την ψυχική εξουθένωση θα οδηγήσει στη λύτρωση. Ο δρόμος όμως είναι δύσκολος, και η φυγοπονία μία ελκυστική διέξοδος. Προσωρινή διέξοδος, ένας φαύλος κύκλος που θα οδηγήσει στο ίδιο αδιέξοδο. Αλλά εσύ θα ξαναεπιλέξεις να ξεφύγεις από το παλιό, να ξαναδωθείς στην αναζήτηση του τέλειου, παρόλο που καταβάθος ξέρεις ότι θα καταλήξεις πάλι εκεί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Οι τέλειοι είναι για τους τέλειους, και οι ατελείς για τους ατελείς. Το φανταστικό για τη φαντασία, και το πραγματικό για την πραγματικότητα. 

 Και να θυμάσαι πως, οτιδήποτε απαιτήσεις από τους άλλους, να το έχεις απαιτήσει πρώτα από τον εαυτό  σου.