Γειαααα :3
Πάει καιρός που έχω να γράψω, γύρω στον ένα μηνα, λόγω έλλειψης χρόνου και εμπνευσεως (όχι πως τώρα μου ήρθε και φλασιά για γαμάτη ανάρτηση, αλλά κάποτε έπρεπε να τιμήσω κι εγώ το blogger με την παρουσία μου).
  Truth is πως το blog τώρα τελευταία κοντεύει να μετατραπεί σε ανθολόγιο αποσπασμάτων από βιβλία της Μαντά, κάτι που θα επιτρέψω να συμβεί μόνο πάνω απ' το πτώμα μου, οπότε καιρός να αφήσω τα μελαγχολικοφιλοσοφικα μου posts και να επιστρέψω στην συναρπαστική πραγματικότητα του εξωτικού Ηρακλείου (nooooot).
 Το λοιπόν. Ως γνωστόν ξεκίνησε το σχολείο, και μαζί μ' αυτό το πρωινό ξύπνημα (γκρρρ...), οι λιγότερες ώρες ξεκούρασης, εξόδων κτλ κτλ.. Τα Χριστούγεννα πάλι τέτοιες πολυτέλειες :Ρ
 Έτσι λοιπόν, μέχρι τότε θα πρέπει να υποστώ όλα όσα δεν με ξετρελαίνουν ιδιαίτερα σ' αυτό, όπως για παράδειγμα το απουσιολόγιο. Και στο τέλος πάει στο διάολο, το παίρνεις και ανέχεσαι το πηγαινέλα το πρωί και το μεσημέρι, καθώς και το γεγονός ότι ΕΣΥ και μόνο εσύ θα τρέχεις για τις κ***ς του κάθε καθηγητή στα γραφεία.
 Πέρα όμως από τα first world problems μου, ένα θέμα για το οποίο θέλω να γράψω, καθώς με έχει προβληματίσει και ενίοτε εκνευρίσει αρκετά είναι το μάθημα των θρησκευτικών, και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο αυτό διδάσκεται στο σχολείο. Για το θέμα αυτό θα μπορούσα να γράψω πολλά, μιας και έχει πάρα πολλές επιμέρους προεκτάσεις, τις οποίες δεν μπορώ να καλύψω σε μία ανάρτηση. Το σημαντικότερο λάθος κατά τη γνώμη μου στον τρόπο που γίνονται τα θρησκευτικά στο σχολείο είναι ο μονόπλευρος και προπαγανδιστικός χαρακτήρας με τον οποίο προσεγγίζουν οι θεολόγοι το θέμα της θρησκείας. Και όταν λέμε θρησκείας, δεν αναφερόμαστε στην ευρύτερη έννοια της λέξης, βεβαίως βεβαίως, αφού ως γνωστόν μία είναι η θρησκεία, ο χριστιανισμός.
 Τα θρησκευτικά, παρόλο που είναι ένα μάθημα άρρηκτα συνδεδεμένο με τον άνθρωπο και την κοινωνία, εξακολουθούν να διδάσκονται με τον ίδιο τρόπο εδώ και δεκαετίες, αγνοώντας τους ραγδαίους ρυθμούς με τους οποίους μεταβάλλεται η κοινωνία και τις διαφορετικές, πολυμορφικές  πεποιθήσεις των ανθρώπων στον 21ο πια αιώνα. Σε μία εποχή όπου η αμφισβήτηση των πάντων κυριαρχεί στον τρόπο σκέψης του λαού και καθοδηγεί κάθε προσπάθεια για πρόοδο και εξέλιξη, και όπου η αθεϊα δυστυχώς ή ευτυχώς έχει αρχίσει να γίνεται μέρος της καθημερινότητας, οι θεολόγοι καθώς και τα θρησκευτικά εγχειρίδια εξακολουθούν επί 12 σχολικά χρόνια να μας μιλούν για τον καλό Θεό και για το πόσο πολύ πρέπει να τον αγαπάμε και να τον λατρέυουμε, αντί να μας προσφέρουν μια αντικειμενική, πλήρη και σφαιρική γνώση για τη θρησκεία, με την ευρύτερη αυτή τη φορά έννοια, καθώς και για την τεράστια επιρροή που αυτή ασκεί εδώ και χιλιάδες χρόνια στην πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου και στη διαμόρφωση του κόσμου και της ανθρωπότητας, και μην μου πείτε ότι αυτό γίνεται στην Γ' λυκείου, γιατί θα σας πω ότι αυτό δεν γίνεται σε όλες τις υπόλοιπες τάξεις. Κι αυτό επειδή, δυστυχώς, τα σχολεία ανέκαθεν αντιλαμβάνονταν διαφορετικά το μάθημα των θρησκευτικών, με αποτέλεσμα να έχουμε φτάσει σε σημείο, όπως άκουσα από τον ίδιο το θεολόγο να λέει σήμερα, "δύο βαθμούς παραπάνω στο τετράμηνο σε όποιον πει προσευχή". Και αμέσως μετά να μας κάνει λόγο για την σημασία της ουσιαστικής λατρείας που πηγάζει από την ψυχή του ανθρώπου και βασίζεται στην αγάπη και πίστη στο Θεό, και όχι σε ΤΥΠΙΚΟΤΗΤΕΣ μέσω επιφανειακών διαδικασιών στις οποίες δεν είμαστε ψυχικά, αλλά μόνο σωματικά συμμέτοχοι. Μάλιστα.