All over the place.

Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι έφτασε κιόλας ο χειμώνας. Υπήρξαν τόσες πολλές οι μεταβολές, είτε εσωτερικές είτε εξωτερικές, και τόσα πολλά αυτά που είχα -και έχω- να κάνω, που όταν συνάντησα την πρώτη βιτρίνα με χριστουγεννιάτικα δέντρα στο δρόμο πριν μια βδομάδα, σταμάτησα προσπαθώντας να επεξεργαστώ τι ακριβώς είδα, γεγονός το οποίο ακολούθησε  ένα χαζό χαμόγελο μέχρι την είσοδο του Route. Γιορτές λοιπόν, μελομακάρονα, φωτάκια, δώρα, κρύο (καιρός δεν ήταν;)  τραγούδια από Frank Sinatra (ας όψεται η κολλητή) και λοιπές χαζοχαρούμενες λεπτομέριες  αρχίζουν σιγά σιγά να δημιουργούν μια ατμόσφαιρα όπου όλοι χαιρόμαστε και τρώμε.
  Ωστόσο τα Χριστούγεννα είναι το μόνο θετικό στην υπόθεση. Κατά τ' άλλα, διάβασμα, διάβασμα, διάβασμα. Και πολύ λιγότερος ύπνος (και χρόνος) απ' όσο θα ήθελα, γεγονός το οποίο οφείλεται στα αγαπητά σε όλους μας διαγωνίσματα που, όπως κάθε χρόνο, αποτελούν έναν επιπλέον λόγο να ανυπομονούμε ακόμη περισσότερο για τις διακοπές. Σταθερές αξίες.
 Χμμ αυτά είναι λοιπόν τα πολλά που είχα να πω.. Το επόμενο ποστ θα είναι πιο περιεκτικό. Promise! ;)

                                                             Tα καλά των Χριστουγέννων.
                                     

Γειαααα :3
Πάει καιρός που έχω να γράψω, γύρω στον ένα μηνα, λόγω έλλειψης χρόνου και εμπνευσεως (όχι πως τώρα μου ήρθε και φλασιά για γαμάτη ανάρτηση, αλλά κάποτε έπρεπε να τιμήσω κι εγώ το blogger με την παρουσία μου).
  Truth is πως το blog τώρα τελευταία κοντεύει να μετατραπεί σε ανθολόγιο αποσπασμάτων από βιβλία της Μαντά, κάτι που θα επιτρέψω να συμβεί μόνο πάνω απ' το πτώμα μου, οπότε καιρός να αφήσω τα μελαγχολικοφιλοσοφικα μου posts και να επιστρέψω στην συναρπαστική πραγματικότητα του εξωτικού Ηρακλείου (nooooot).
 Το λοιπόν. Ως γνωστόν ξεκίνησε το σχολείο, και μαζί μ' αυτό το πρωινό ξύπνημα (γκρρρ...), οι λιγότερες ώρες ξεκούρασης, εξόδων κτλ κτλ.. Τα Χριστούγεννα πάλι τέτοιες πολυτέλειες :Ρ
 Έτσι λοιπόν, μέχρι τότε θα πρέπει να υποστώ όλα όσα δεν με ξετρελαίνουν ιδιαίτερα σ' αυτό, όπως για παράδειγμα το απουσιολόγιο. Και στο τέλος πάει στο διάολο, το παίρνεις και ανέχεσαι το πηγαινέλα το πρωί και το μεσημέρι, καθώς και το γεγονός ότι ΕΣΥ και μόνο εσύ θα τρέχεις για τις κ***ς του κάθε καθηγητή στα γραφεία.
 Πέρα όμως από τα first world problems μου, ένα θέμα για το οποίο θέλω να γράψω, καθώς με έχει προβληματίσει και ενίοτε εκνευρίσει αρκετά είναι το μάθημα των θρησκευτικών, και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο αυτό διδάσκεται στο σχολείο. Για το θέμα αυτό θα μπορούσα να γράψω πολλά, μιας και έχει πάρα πολλές επιμέρους προεκτάσεις, τις οποίες δεν μπορώ να καλύψω σε μία ανάρτηση. Το σημαντικότερο λάθος κατά τη γνώμη μου στον τρόπο που γίνονται τα θρησκευτικά στο σχολείο είναι ο μονόπλευρος και προπαγανδιστικός χαρακτήρας με τον οποίο προσεγγίζουν οι θεολόγοι το θέμα της θρησκείας. Και όταν λέμε θρησκείας, δεν αναφερόμαστε στην ευρύτερη έννοια της λέξης, βεβαίως βεβαίως, αφού ως γνωστόν μία είναι η θρησκεία, ο χριστιανισμός.
 Τα θρησκευτικά, παρόλο που είναι ένα μάθημα άρρηκτα συνδεδεμένο με τον άνθρωπο και την κοινωνία, εξακολουθούν να διδάσκονται με τον ίδιο τρόπο εδώ και δεκαετίες, αγνοώντας τους ραγδαίους ρυθμούς με τους οποίους μεταβάλλεται η κοινωνία και τις διαφορετικές, πολυμορφικές  πεποιθήσεις των ανθρώπων στον 21ο πια αιώνα. Σε μία εποχή όπου η αμφισβήτηση των πάντων κυριαρχεί στον τρόπο σκέψης του λαού και καθοδηγεί κάθε προσπάθεια για πρόοδο και εξέλιξη, και όπου η αθεϊα δυστυχώς ή ευτυχώς έχει αρχίσει να γίνεται μέρος της καθημερινότητας, οι θεολόγοι καθώς και τα θρησκευτικά εγχειρίδια εξακολουθούν επί 12 σχολικά χρόνια να μας μιλούν για τον καλό Θεό και για το πόσο πολύ πρέπει να τον αγαπάμε και να τον λατρέυουμε, αντί να μας προσφέρουν μια αντικειμενική, πλήρη και σφαιρική γνώση για τη θρησκεία, με την ευρύτερη αυτή τη φορά έννοια, καθώς και για την τεράστια επιρροή που αυτή ασκεί εδώ και χιλιάδες χρόνια στην πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου και στη διαμόρφωση του κόσμου και της ανθρωπότητας, και μην μου πείτε ότι αυτό γίνεται στην Γ' λυκείου, γιατί θα σας πω ότι αυτό δεν γίνεται σε όλες τις υπόλοιπες τάξεις. Κι αυτό επειδή, δυστυχώς, τα σχολεία ανέκαθεν αντιλαμβάνονταν διαφορετικά το μάθημα των θρησκευτικών, με αποτέλεσμα να έχουμε φτάσει σε σημείο, όπως άκουσα από τον ίδιο το θεολόγο να λέει σήμερα, "δύο βαθμούς παραπάνω στο τετράμηνο σε όποιον πει προσευχή". Και αμέσως μετά να μας κάνει λόγο για την σημασία της ουσιαστικής λατρείας που πηγάζει από την ψυχή του ανθρώπου και βασίζεται στην αγάπη και πίστη στο Θεό, και όχι σε ΤΥΠΙΚΟΤΗΤΕΣ μέσω επιφανειακών διαδικασιών στις οποίες δεν είμαστε ψυχικά, αλλά μόνο σωματικά συμμέτοχοι. Μάλιστα.

 Oι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι παρά μία διακαής, σταθερή μα και αναπόφευκτη οξείδωση, μια διάβρωση του είναι μας που όμως τελικά, μετά την ψυχική εξουθένωση θα οδηγήσει στη λύτρωση. Ο δρόμος όμως είναι δύσκολος, και η φυγοπονία μία ελκυστική διέξοδος. Προσωρινή διέξοδος, ένας φαύλος κύκλος που θα οδηγήσει στο ίδιο αδιέξοδο. Αλλά εσύ θα ξαναεπιλέξεις να ξεφύγεις από το παλιό, να ξαναδωθείς στην αναζήτηση του τέλειου, παρόλο που καταβάθος ξέρεις ότι θα καταλήξεις πάλι εκεί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Οι τέλειοι είναι για τους τέλειους, και οι ατελείς για τους ατελείς. Το φανταστικό για τη φαντασία, και το πραγματικό για την πραγματικότητα. 

 Και να θυμάσαι πως, οτιδήποτε απαιτήσεις από τους άλλους, να το έχεις απαιτήσει πρώτα από τον εαυτό  σου.

Κι είπα να γράψω σήμερα...

Γάμα το, δεν έχω έμπνευση. :D



(Υ.Γ. ε να μην πούμε κι εμείς καμιά μαλακία να περάσει η ώρα? )

Λοιπόν, έχω να κάνω μία δήλωση:
Ο Ταραντίνο δεν την παλευει μία. Ναι, you don't say θα μου πείτε.
Όμως κάτι σχετικώς άσχετες από ταινίες σαν εμένα συνειδητοποιούν συνήθως τέτοιες αλήθειες με μικρή χρονοκαθυστέρηση. 
Και λοιπόν, μόλις τελείωσε το Κill Bill volume 1. Πληροφοριακά για όσους δεν ξέρουν, πρόκειται για μια τύπισσα που τα είχε με έναν μαφιόζο κα τον χώρισε για να μεγαλώσει το παιδί τους, το οποίο κυοφορούσε, με φυσιολογικό τρόπο, κάνοντας οικογένεια με άλλον άντρα. Την ημέρα του γάμου της όμως, ο μαφιόζος (Bill) 
κατέφθασε με τη συμμορία του και φύτεψε μια σφαίρα στο κεφάλι της νύφης, η οποία παρέμεινε σε κόμμα για 4 χρόνια. Αφού συνήλθε όμως, αναζήτησε εκδίκηση, επιχειρώντας να σκοτώσει τους συνεργούς του Bill αρχικά και στη συνέχεια και τον ίδιο.
 Τυπική ταραντινοδουλειά, με γρήγορη δράση, έξυπνους διαλόγους, φοβερό soundtrack, πολλή βία και μεγάλες ποσότητες αίματος. Πολύ μεγάλες όμως. Μπλιάχ. Κομμένα κεφάλια, πόδια, χέρια, βιασμοί, αιμάτινοι  πίδακες και σπαθιά Σαμουράι. Και τόσο splatter δεν είναι ιδιαίτερα ιδανικό να το απολαμβάνεις στις 1 τα μεσάνυχτα ολομόναχη στο κρεβάτι σου, ενώ όλοι οι άλλοι κοιμούνται, διότι το αποτέλεσμα είναι εμετικές τάσεις καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας. Η οποία όμως είναι καταπληκτική.  Παρ' όλα ταύτα.
  Γενικά, κάτι τέτοιες ταινίες παρουσιάζουν έναν κόσμο τόσο έξω από τα πραγματικά, καθημερινά δεδομένα, που είναι ικανός να σε κρατήσει ενθουσιασμένη για πολλές ώρες, ακόμα και μέρες. Βασικά, προσωπικά μπορώ να χαακτηρισω μια ταινία ως καλή μόνο όταν με προβληματίζει ή καταφέρνει να στριφογυρίζει στο μυαλό μου για πάρα πάρα πάρα πολύ καιρό, για διάφορους λόγους. Αν ήμουν σκηνοθέτις, θα ήμουν ευχαριστημένη και περήφανη για τις ταινίες μου μόνο 
εάν αυτές κατάφερναν να σοκάρουν το θεατή πνευματικά, και όχι να του αφήσουν μία νερουλή, γλυκανάλατη αίσθηση τύπου όλα-έγιναν-όπως-έπρεπε-και-τώρα-είναι-όλοι-χαρούμενοι, ή απλά να τον αηδιάσουν (βλέπε Saw).
 Πάντα πίστευα ότι το πιο γοητευτικό πράγμα για τις ταινίες αλλά και για τα βιβλία, είναι ότι λειτουργούν σαν καταφύγιο από την ρουτίνα και την μονοτονία της καθημερινότητας. Διότι καθημερινότητα ίσον μονοτονία, είτε νιώθεις ευτυχισμενος στη μονοτονία σου είτε όχι. Ίσως, βασικά, η μονοτονία καποιες φορές να είναι και μία θετική πλευρά της ζωής. Όμως η μαγεία που αποπνέει ένας τραγικός κινηματογραφικός έρωτας είναι αδιαμφησβήτητα πολύ πιο συναρπαστική από τη μονοτονία μας. Όπως και οι ταλαιπωρημένες, κιτρινισμένες σελίδες ενός βιβλίου που όσες φορές και να διαβάσουμε δε θα χάσει τη μαγεία, τη γοητεία του, ακόμα και τη μυρωδιά του. Αντίθετα, κάθε φορά θα μας φαίνεται ακόμα πιο συναρπαστικό, σαν ένας καινούριος φίλος που κάθε μέρα γνωρίζουμε όλο και καλύτερα και αγαπάμε όλο και περισσότερο. 
  Θεωρώ επίσης πολύ σημαντικό τα βιβλία αλλά και οι ταινίες να είναι βγαλμένα από την ψυχή του ατόμου. Να έχουν κλέψει ενα κομμάτι από τον εαυτό του συγγραφέα, του σκηνοθέτη. Να είναι, με λίγα λόγια, αυθεντικά, αυθόρμητα, ειλικρινή. Να σε κοιτάνε στα μάτια. Και γι' αυτό το λόγο με νευριάζουν πολύ τα κλισέ πάνω στα οποία βασίζονται πολλά βιβλία, πολλές ταινίες. Το μεγαλύτερο ποσοστό τους, ίσως. Φυσικά,πάνω απ' όλα η εμπορικότητα. Γιατί τι πιο σίγουρο απ' το να παίζεις εκ του ασφαλόυς, πατώντας σε στερεότυπα σχετικά με το φύλο, την αγάπη, τον έρωτα! Τραγικό να υπάρχουν στερεότυπα και κλισέ ακόμα και για τον έρωτα, για την αγάπη! Για τα πιο απροσδιόριστα και μαγευτικά πράγματα που μπορεί να συμβούν στη ζωή ενός ανθρώπου. Αυτά για τα οποία αξίζει να ζει κανείς, τα πιο συναρπαστικά. Αυτά λοιπόν τα πράγματα εκνευρίζομαι όταν τα βλέπω να τυποποιούνται, να εγκλωβίζονται μέσα σε κλισέ, ειδικά στο χώρο όπου θα έπρεπε να είναι απαλλαγμένος από τέτοια, στην τέχνη.
  Μεγάλη ρευστότητα διαθέτει η σημερινή ανάρτηση. Από το Kill Bill στα στερεότυπα για την αγάπη. Σιγά.. :Ρ
Ας κλείσω εδώ, λοιπόν, πρωτού φτάσω να αναλύω την οικονομική κρίση στην Ε.Ε.
Καλό σας ημέρα :)
  

Προβληματισμοί.

Πλάκα πλάκα, μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει για ποιον ακριβώς λόγο υπάρχουν οι κατσαρίδες..?
Όντως δηλαδη...

 Πώς γίνεται όταν νιώθεις κάτι τόσο βαθύ και τόσο ουσιαστικό για κάποιον να μπορείς, να έχεις τη δύναμη να λες "Δεν πειράζει, συνέχισε, πες μου όλη την αλήθεια, όλα όσα αισθάνεσαι, ακόμα κι αν εγώ δεν σχετίζομαι μ' αυτά. Ακόμα κι αν υπάρχουν πιο σημαντικά πρόσωπα στη ζωή σου, από τα οποία εξαρτάται ακόμα και η διάθεσή σου. Έλα, μιλησέ μου γι' αυτά." ?
 Πώς γίνεται να προσπαθώ να ξεριζώσω, να βγάλω από μέσα μου κάτι τόσο δυνατό, ριζωμένο τόσο βαθιά, λες και το έχω από τότε που γεννήθηκα, με ανούσιες προσπάθιες αντικατάστασής του με ημιτελή υποκατάστατα..? Ένα συναίσθημα τόσο ζωτικό για την υπόστασή μου όσο οι πνεύμονές μου.. Μου δίνει όξυγόνο για να συνεχίσω να ζω..Ή μάλλον, μου υπενθυμίζει ότι συνεχίζω να ζω.
  Μέρα με τη μέρα είμαι όλο και πιο σίγουρη ότι κοροϊδεύω τον εαυτό μου προσπαθώντας να διατηρήσω μία τέτοια φιλία. Ή και δύο. Δύο φιλίες που οι περισσότεροι άνθρωποι θα θεωρούσαν καταδικασμένες, χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν ξέρω αν είναι. Είμαι σίγουρη, όμως, ότι αν αγαπάς κάποιον, τότε το ζήτημα δεν είναι να σε αγαπήσει αυτός. Έτσι κι αλλιώς, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πραγματική ευτυχία πάντα κρύβει μέσα της τη λύπη. Το ζήτημα είναι εσύ να αγαπάς με όλη σου την ψυχή, να ζείς. Ν' αγαπάς για ν' αγαπάς. Και να κάνεις τα πάντα για να κρατήσεις κοντά σου τα πρόσωπα που αγαπάς, και που πιστεύεις ότι αξίζει να έχεις στη ζωή σου, πρόσωπα που αξίζουν την καθημερινή αυτοκαταστροφή και αναγέννησή σου.


Υ.Γ.: Δε θα ξεχάσω ποτέ πόσο σε χρειάστηκα, πόσο ένιωσα ότι μου λείπεις όταν δεν ήταν κανείς εκεί για να με σώσει.

Μια από τις ωραιότερες φράσεις

 "Και πρώτα απ' όλα τι εννοούμε λέγοντας παιδεία; Την πληροφορία, την τεχνική, το δίπλωμα εξειδίκευσης που εξασφαλίζει γάμο, αυτοκίνητο κι ακίνητο, με πληρωμή την πλήρη υποταγή του εξασφαλισθέντος ή την πνευματική και ψυχική διάπλαση ενός ελεύθερου ανθρώπου, με τεχνική αναθεώρησης κι ονειρικής δομής, με αγωνία απελευθέρωσης και με διαθέσεις μιας ιπτάμενης φυγής προς τ' άστρα;"  -  M. Xατζιδακις

Κάτι για τις 6 του Μάη

Eν έτει 2012, οι βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα θυμίζουν κακόγουστο αστείο. Οι πολίτες καλούνται να ψηφίσουν σε μια σχεδόν διαλυμένη χώρα, αναζητώντας όχι το ικανό κόμμα που θα βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται, αλλά εκείνο που θα προξενήσει το λιγότερο δυνατό κακό στη χώρα.
 Oι εκλογές στην Ελλάδα, στις 6 Μαϊου του 2012, όταν έχουν προηγηθεί δύο μνημόνια, κάμποσες αυτοκτονίες και έξαρση της εξαθλίωσης, μοιάζουν ειρωνικές σε σημείο υποτίμησης της νοημοσύνης του ελληνικού λαού.
 Και γιατι να σας πιστέψουμε?! Ή σωστότερα, με ποιο δικαίωμα και με ποιο θράσος διεκδικείτε για ακόμα μία φορά την πολύτιμη ψήφο των πολιτών? Ας είμαστε ειλικρινείς. Αν υπάρχουν εξαιρέσεις, αυτές είναι ελάχιστες. Η πλειοψηφία των πολιτευτών αυτών που ζητάνε σήμερα την ψήφο μας, μέσω πομπώδων μονολόγων - υπερπαραγωγών περί σωτηρίας της χώρας και περί της τόσο συγκινητικής συμπάθειας συμπάθειας προς τον κακομοίρη το λαό, είναι οι ίδιοι που πριν από λίγα χρόνια συνέβαλαν, είτε μέσω της αδιαφορίας, είτε μέσω της υποκρισίας, είτε μέσω της ματαιοδοξίας τους στο να χάσουν εκατομμύρια Έλληνες και μη την αξιοπρέπειά τους και να φτάσουν στο εξευτελιστικό σημείο στο οποίο βρίσκονται.
  Τώρα όλοι οι πολιτευτές σοκάρονται με την -τρομακτικά ραγδαία- άνοδο των νεοναζί, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι ουσιαστικά εκείνοι ήταν αυτοί που άνοιξαν το δρόμο σε τέτοιες ακροδεξιές οργανώσεις. Το 5,5% της Χρυσής Αυγής οφείλεται στην κρίση, την κοινωνική και ιδεολογική κρίση που επικρατεί, ως φυσικό επακόλουθο της προφανούς πολιτικοοικονομικής. Και πρέπει να το πάρουμε χαμπάρι πως όσο αυτή η κρίση, σε όλα τα επίπεδά της, οξύνεται, τόσο θα ανεβαίνουν τα ποσοστά των άκρων και τόσο οι απελπισμένοι και απογοητευμένοι πολίτες θα ψάχνουν την ελπίδα στο σκοτάδι, δημιουργώντας παράλληλα εύφορο έδαφος για την άνθηση του κινδύνου και του φόβου.
  Από την άλλη, το κωμικοτραγικό των εκλογών Άνοιξη - Καλοκαίρι 2012 είναι η ευκαιρία που αρπάζουν οι επιφανείς προσωπικότητες και μη της σοουμπίζνα μα αναδείξουν το ταλέντο τους και στην πολιτική. Σε ό,τι και να οφείλεται αυτό το φαινόμενο, είτε δηλαδή απορρέει από αστείρευτο ναρκισσισμό και απαράμιλλη ματαιοδοξία, είτε από "αίσθημα χρέους προς την πατρίδα", που είναι και της μόδας τώρα, δε χωρά αμφιβολία πως τα διάφορα κόμματα τα οποία ομολογουμένως έχουν αρχίσει να φυτρώνουν το ένα μετά το άλλο αρπάζουν σα κοράκια τέτοιες ευκαιρίες που τους επιτρέπουν να διαφημίσουν το κόμμα τους, να ανανεώσουν το image τους, βρε παιδί μου και να αυξήσουν τη δημοτικότητά τους (γιατί ως γνωστόν η Βάνα Μπάρμπα έχει και βυζιά).
  Κάτω υπό περίπου τέτοιες συνθήκες, λοιπόν, καλούμαστε ως ελληνικός λαός να ψηφίσουμε με ωριμότητα και υπευθυνότητα ( χα.χα.χα.) τους νέους μας ηγέτες. Γι' αυτό κι εγώ λέω να ψηφίσουμε όλοι το Κόμμα του Φραπέ, που το είδα και στην τηλεόραση και μου άρεσε.
  Άντε και καλά μυαλά.

Nothing.

Είμαι μια πλαστική κούκλα. Θα σας έλεγα το όνομά μου, μα το έχω ξεχάσει πια. Τι σημασία έχει, έτσι κι αλλιώς; Κανείς δε νοιάζεται για το όνομά μου. 
  Έχω ξεχάσει να σκέφτομαι. Όμως δε με πειράζει, είναι πολύ βολικά έτσι. Εξάλλου, δεν έχω προβλήματα να λύσω. Είπα δεν έχω προβλήματα εγώ.  Εγώ είμαι όμορφη. Είμαι ξανθιά, ψηλή και με γαλάζια μάτια. Τι προβλήματα να έχω? Είμαι όμορφη. Έχω άλλους να αποφασίζουν για μένα και να ασχολούνται με τα προβλήματά μου.  Σε τι οφελεί να σκέφτομαι, λοιπόν? 
  Είμαι ευτυχισμένη. Πως να μην είμαι? Αφού έχω τα πάντα: ομορφιά, λεφτά, φήμη. Τι άλλο χρειάζεται κανείς για να είναι ευτυχισμένος? Ναι, νομίζω είμαι.
  Αφού απέκτησα όλα όσα ονειρευόμουν να αποκτήσω. 
 Έστω κι αν μοιάζω με μια πλαστική κούκλα Barbie.
Έστω κι αν έχω ξεχάσει να σκέφτομαι.
΄Εστω  κι αν επέλεξα την επιφανειακότητα. 
Έστω κι αν στο τέλος βρεθώ σπασμένη, διαλυμένη και άσημη, ξεχασμένη από αυτούς που κάποτε με έκαναν να νιώθω πολύτιμη. Σαν μια πλαστική κούκλα Barbie. 


http://youtu.be/3O2W18RE6nI
http://youtu.be/53YSqKYIgW0

"May she wake in torment!' he cried, with frightful vehemence, stamping his foot, and groaning in a sudden paroxysm of ungovernable passion. 'Why, she's a liar to the end! Where is she? Not THERE - not in heaven - not perished - where? Oh! you said you cared nothing for my sufferings! And I pray one prayer - I repeat it till my tongue stiffens - Catherine Earnshaw, may you not rest as long as I am living; you said I killed you - haunt me, then! The murdered DO haunt their murderers, I believe. I know that ghosts HAVE wandered on earth. Be with me always - take any form - drive me mad! only DO not leave me in this abyss, where I cannot find you! Oh, God! it is unutterable! I CANNOT live without my life! I CANNOT live without my soul!' 

"Wuthering Heights", Emily Bronte

(Ο  Heathcliff  προς τη νεκρή πια αγαπημένη του, Cathy)

  Με συγκλόνισαν τα πάντα σε αυτό το βιβλίο (σ.σ. τα Ανεμοδαρμένα Ύψη); από τα συνταρακτικά γεγονότα και τη συγκίνηση, την αγωνία και την τόσο έντονη ταύτιση με τους ήρωες που καταφέρνει να προκαλέσει η συγγραφέας έως το μεγαλείο της σοκαριστικής έκφρασής της. Καταφέρνει να γράφει τόσο ποιητικά, έντονα και παθιασμένα που η συγκίνηση είναι αναπόφευφκτη. Ναι, θα έλεγα ότι αν κάτι χαρακτηρίζει και διακρίνει τα Ανεμοδαρμένα Ύψη, αυτό είναι το αστείρευτο, ενστικτώδες και τρομακτικά ρεαλιστικό πάθος, και η απόλυτη απουσία της λογικής και του πρέπει, όπως αρμόζει και σε μια τέτοια ανεπανάληπτη αλλά και τόσο θλιβερή ιστορία πραγματικής αγάπης από τις λίγες, που με αυτό τον τρόπο καταφέρνει να αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα που διακρίνει την κλασσική λογοτεχνία, όπως εύκολα μπορεί να διακρίνει κανείς από το παραπάνω απόσπασμα.
   Την περίοδο αυτή διαβάζω Jane Austen, την Πειθώ. Πριν από αυτό διάβαζα το Υπερηφάνεια και Προκατάληψη, αλλά το σταμάτησα λίγο πριν τη μέση. Μισώ να σταματάω βιβλία στη μέση αλλά μου μοιάζουν καταναγκαστικά έργα όταν δεν καταφέρνουν να με ενθουσιάσουν.  Με την Austen, αυτό που με χάλασε στα βιβλία της είναι η πεζότητα και η ουδετερότητά της. Και τα πολλά, πολλά ονόματα. Χαρακτηριστικό των περισσότερων κλασσικών βέβαια, με αποτέλεσμα στο τέλος να καταλήγουν να παραπέμπουν περισσότερο σε τηλεφωνικούς καταλόγους παρά σε μυθιστορήματα με ουσιαστική πλοκή. Έτσι, αυτό που κυριαρχεί στα βιβλία της είναι μία ακατάσχετη φλυαρία 500 σελίδων. Θα είχα σταματήσει την προσπάθεια να διαβάσω την Πειθώ από το πρώτο κεφάλαιο αν δεν υπήρχε τουλάχιστον η καυστική ειρωνία της και η λιτή της έκφραση. 
  Αν και δεν μπορώ να σχηματίσω ολοκληρωμένη άποψη από ένα ημιτελές βιβλίο, μπορώ αδιαμφισβήτητα να διαβεβαιώσω ότι τα βιβλία της Austen, τουλάχιστον για μένα, δεν μπορούν να συγκριθούν με αριστουργήματα όπως αυτό της Emily Bronte, τα θρυλικά Ανεμοδαρμένα Ύψη. Έτσι, παρόλο που τα κλασσικά δεν είναι και η ιδανική επιλογή για μένα, το βιβλίο αυτό από τη στιγμή που το διάβασα ήξερα ότι θα είναι για πάντα το αγαπημένο μου.  Συστήνεται ανεπιφύλακτα.

What now?

Φοβάμαι τη μοναξιά. Όταν νιώθεις κενό. Και τώρα τι?
Ξέρεις, κάτι λείπει. Φοβάμαι τις απώλειες. Το χρόνο που περνάει..Το μέλλον.
Βαριέμαι. Τα πάντα ανούσια, αδιάφορα. Ελπίζω να μην είναι εξαιτίας σου.
Ναι μωρέ δεν είναι...
Σιγά...

Helloo ^^

Welcome to my blog! :)

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω τι ακριβώς να γράψω ως πρώτη ανάρτηση.. Καλά δεν έχει και μεγάλη σημασία : Ρ 
Xμμ.. Είμαι η Μαρία, και θέλω μέσω αυτού του blog να εκφράσω σκέψεις για ό,τι με απασχολεί, με προβληματίζει, με συγκινει ή με εντυπωσιάζει και θέλω να το μοιραστώ με σας.

Καλωσήρθατε λοιπόν, ελπίζω οι επόμενες αναρτήσεις να σας φανούν ενδιαφέρουσες..! :)