Προβληματισμοί.

Πλάκα πλάκα, μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει για ποιον ακριβώς λόγο υπάρχουν οι κατσαρίδες..?
Όντως δηλαδη...

 Πώς γίνεται όταν νιώθεις κάτι τόσο βαθύ και τόσο ουσιαστικό για κάποιον να μπορείς, να έχεις τη δύναμη να λες "Δεν πειράζει, συνέχισε, πες μου όλη την αλήθεια, όλα όσα αισθάνεσαι, ακόμα κι αν εγώ δεν σχετίζομαι μ' αυτά. Ακόμα κι αν υπάρχουν πιο σημαντικά πρόσωπα στη ζωή σου, από τα οποία εξαρτάται ακόμα και η διάθεσή σου. Έλα, μιλησέ μου γι' αυτά." ?
 Πώς γίνεται να προσπαθώ να ξεριζώσω, να βγάλω από μέσα μου κάτι τόσο δυνατό, ριζωμένο τόσο βαθιά, λες και το έχω από τότε που γεννήθηκα, με ανούσιες προσπάθιες αντικατάστασής του με ημιτελή υποκατάστατα..? Ένα συναίσθημα τόσο ζωτικό για την υπόστασή μου όσο οι πνεύμονές μου.. Μου δίνει όξυγόνο για να συνεχίσω να ζω..Ή μάλλον, μου υπενθυμίζει ότι συνεχίζω να ζω.
  Μέρα με τη μέρα είμαι όλο και πιο σίγουρη ότι κοροϊδεύω τον εαυτό μου προσπαθώντας να διατηρήσω μία τέτοια φιλία. Ή και δύο. Δύο φιλίες που οι περισσότεροι άνθρωποι θα θεωρούσαν καταδικασμένες, χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν ξέρω αν είναι. Είμαι σίγουρη, όμως, ότι αν αγαπάς κάποιον, τότε το ζήτημα δεν είναι να σε αγαπήσει αυτός. Έτσι κι αλλιώς, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πραγματική ευτυχία πάντα κρύβει μέσα της τη λύπη. Το ζήτημα είναι εσύ να αγαπάς με όλη σου την ψυχή, να ζείς. Ν' αγαπάς για ν' αγαπάς. Και να κάνεις τα πάντα για να κρατήσεις κοντά σου τα πρόσωπα που αγαπάς, και που πιστεύεις ότι αξίζει να έχεις στη ζωή σου, πρόσωπα που αξίζουν την καθημερινή αυτοκαταστροφή και αναγέννησή σου.


Υ.Γ.: Δε θα ξεχάσω ποτέ πόσο σε χρειάστηκα, πόσο ένιωσα ότι μου λείπεις όταν δεν ήταν κανείς εκεί για να με σώσει.