Όταν είσαι άθεος, ο μόνος σου θεός είναι ο θάνατος.

(το παρακάτω κείμενο δεν προσφέρει απαντήσεις, μόνο ερωτήσεις)

Τελικά ποιος είναι ο σκοπός? Να αγαπήσουμε? Να βιώσουμε? Να καταφέρουμε? Κατά τη γνώμη μου, σκοπός στη ζωή δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει, γιατί η ζωή δεν είναι ούτε δώρο του θεού στον άνθρωπο ούτε οτιδήποτε υπερφυσικό. Η ζωή είναι απλά ένα αποτέλεσμα αλλεπάλληλων και διαδοχικών φυσικών και χημικών φαινομένων και η ύπαρξή μας δεν οφείλεται παρά στη χημεία και στην τύχη.
  Η ύπαρξη μας, η ζωή, αντλεί την πραγματική της αξία από την έννοια του θανάτου. Ο θάνατος είναι αυτός που θέτει στόχους, κινεί τα νήματα, μας χαρίζει όνειρα και επιθυμίες και δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι η ζωή έχει κάποιο σκοπό, τον οποίο πρέπει να εκπληρώσουμε για να καταφέρουμε κάτι σαν την αιωνιότητα, την ευτυχία, ίσως και την ολοκλήρωση. Έτσι, άλλοι έχουν σκοπό της ζωής τους την πίστη, άλλοι την επιτυχία, άλλοι την αγάπη. Όμως όλοι, ανεξάρτητα από το αν τα καταφέρουν ή όχι, θα έχουν μία και κοινή μοίρα, το θάνατο. Και τότε θα είναι σα να μην έζησαν ποτέ.
 Γι' αυτό, η ζωή δεν έχει νόημα. Θα είχε μόνο αν μας οδηγούσε σε κάτι ανώτερο, κάτι σαν next level. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να δεχτεί πως ότι βιώνει είναι μάταιο, γι' αυτό επινόησε αυτό το next level, του έδωσε το όνομα αιώνια ζωή, παράδεισος, Θεός κτλ κτλ, και το έθεσε ως σκοπό στη ζωή του, προσδίδοντάς της έτσι και νόημα, και ανακουφίζοντας παράλληλα τον εαυτό του από το φόβο και την οδύνη του θανάτου. Η πραγματικότητα όμως για αυτούς που ζουν χωρίς θρησκεία είναι ότι η ζωή μας οδηγεί από την ανυπαρξία στην ανυπαρξία. Δεν είχαμε τίποτα πριν από αυτή και δε θα έχουμε τίποτα μετά από αυτή. Όσα λεφτά κι αν βγάλεις, όσο κι αν αγαπήσεις, όσο ψηλά κι αν φτάσεις, στο τέλος θα καταλήξεις εκεί απ' όπου άρχισες, σα να μην άρχισες.
  Όμως ο άνθρωπος έχει φύση προσαρμοσμένη στην αίσθηση της αιωνιότητας. Θέτει στόχους, βρίσκει συνεχώς τρόπους να απασχολείται, φτιάχνει πολιτισμούς, επινοεί. Και όλα αυτά γιατί δεν αντιμετωπίζει το θάνατο σαν το τέλος ενός ονείρου, αλλά σαν μία απειλή την οποία θα αποφύγει πάσει θυσία. Με λίγα λόγια, δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τη ματαιότητα της ύπαρξής του. Είμαστε φτιαγμένοι έτσι ώστε να νιώθουμε ότι ο σκοπός μας είναι απλά να ζήσουμε. Όλοι επιδιώκουμε την ευτυχία, ακόμα κι αν αυτή είναι απλά μια ουτοπία, ένα άπιαστο όνειρο, ο κινητήρας της ζωής, ή αν θέλετε, ο ίδιος μας ο δρόμος προς αυτή.
  Η ζωή δεν έχει κανένα νόημα. Τότε όμως γιατί δεν περνάμε απλώς καλά, με ότι αυτό συνεπάγεται, αντί να περνάμε το χρόνο μας, ο οποίος μετράει συνεχώς αντίστροφα, με μοναδική επιδίωξη τα λεφτά? Για επένδυση για το μέλλον? Ποιο μέλλον? Για να αγοράσουμε το ακριβότερο φέρετρο?
  Ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι δομημένος για μια αθάνατη κοινωνία. Η συγκρότηση αυτής της κοινωνίας είναι τέτοια, που απορροφά περισσότερο χρόνο σε λεπτομέρειες για τη ρύθμιση του συστήματος που διαλέξαμε για να ζούμε παρά για να ζούμε. Γιατί πιστεύουμε πως η ρύθμιση αυτή της ζωής μας θα οδηγήσει κάπου αλλού πέρα από το θάνατο. Αν σκεφτεί κανείς πόσους κανόνες έχουμε θέσει, πόσα ασήμαντα θεωρούμε σημαντικά, πόσο πολύπλοκα ζούμε, θα καταλάβει πως το όλο σκηνικό μοιάζει με τηλεπαιχνίδι, όπου εκείνος που θα ακολουθήσει πιο υποδειγματικά τους κανόνες, θα είναι ο νικητής.
 Όλα αυτά είναι παράλογα. Ωστόσο, δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ πως υπηρετούν ένα μονάχα σκοπό: να καταστήσουν υποφερτή μια τέτοια ζωή, με μοναδική κατάληξη το θάνατο. Οι στόχοι, τα συναισθήματα, τα όνειρα και οι επιθυμίες είναι αυτά που τροφοδοτούν τον πολιτισμό, την κοινωνία, και την οδήγησαν από την απαρχή της ύπαρξής μας εκεί που βρίσκεται τώρα, ενώ είναι παράλληλα και οι λόγοι για τους οποίους αγαπάμε τη μάταιη ζωή μας. Έτσι, ζούμε τόσο πολύπλοκα ίσως και επειδή φοβόμαστε την ανυπαρξία και κάνουμε ότι μπορούμε για να την "ξορκίσουμε". Γιατί είμαστε από τους τυχερούς. Από τύχη ζούμε, από ζωή θα πεθάνουμε. Και θα οδηγηθούμε στην ανυπαρξία, τη μόνη μας αιωνιότητα.

http://www.youtube.com/watch?v=Rgi94cC7av0

Η απομυθοποίηση.

 Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει ποτέ να γνωρίσετε από κοντά κάποιον διάσημο τραγουδιστή / ηθοποιό κτλ τον οποίο θαυμάζετε και ενίοτε του προσδίδετε χαρακτηρισμούς τους οποίους εάν ποτέ άκουγε θα σας περνούσε για νυμφομανή, αλλά εάν είχατε αυτή την ευκαιρία, ή αν σας δοθεί κάποτε στο μέλλον, σας εύχομαι ολόψυχα να μην έχει καμία σχέση με αυτό που εγώ και η ντροπαλούλα φίλη μου είχαμε την ανέλπιστη τύχη να βιώσουμε σήμερα. 

 Η φίλη μου αυτή λοιπόν κόβει φλέβα/πεθαίνει/ζει για έναν τραγουδιστή τον οποίο είδαμε χθες το βράδυ live παρακαλώ. Σήμερα το πρωί λοιπόν, καθώς περπατούσαμε ανέμελα στους πλακόστρωτους δρόμους της πανέεεεμορφης πόλης μας,  μία διαπεραστική κραυγή διέκοψε την ήρεμη ατμόσφαιρα: "Ιιιιιιιιιιιιιιιιι ο Παυλίιιιιιιιιιιδης ο Παυλίιιιιιιιιδης!!!" 

 Έντρομη γύρισα να δω μήπως της έβαλε κάποιος το πιστόλι στον κρόταφο, όμως όσο η κραυγή συνεχιζόταν άρχισα να καταλαβαίνω τι ήθελε με τόση παραστατικότητα να πει. Και τότε τον είδα. Καθόταν και έπινε καφέ με το υπόλοιπο συγκρότημα, ενώ ωστόσο την προσοχή του είχε τραβήξει το όλο σκηνικό. Η φίλη μου όμως όπως  προείπα είναι ντροπαλούλα, με αποτέλεσμα να προσπαθεί κανένα δεκάλεπτο να δει τι θα κάνει, να πάει ή να μην πάει να του μιλήσει, κι αν πάει τι να του πει, κι αν δεν της μιλήσει τι να κάνει, κι αν θυμώσει, κι αν, κι αν, κι αν... Εγώ και η τρίτη της παρέας, η ήρεμη δύναμη, προσπαθούσαμε να την διαβεβαιώσουμε πως δεν πρόκειται να πεθάνει κανείς, κι έτσι βρήκε επιτέλους το θάρρος και το κουράγιο να πάει να του μιλήσει. Παρακαλώ σ' αυτό εδώ το σημείο να χειροκροτήσετε. 

 Ε λοιπόν, αγαπητοί αναγνώστες, όπως αποδείχθηκε τελικά, κάναμε λάθος. Υπήρξε θάνατος. Κι αυτός που πέθανε δεν ήταν άλλος από τον Παυλίδη (και τον κάθε Παυλίδη) που είχε δημιουργήσει εκείνη στο μυαλό της μέσα από τους στίχους του, τη μουσική του, μέσα από τα συναισθήματα που της είχε σαν καλλιτέχνης, σαν είδωλο προκαλέσει. Η αγένεια με την οποία μας αντιμετώπισε είναι άνευ περιγραφής, ας πούμε ένα "γεια" και ένα "ευχαριστούμε" ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ, με αποτέλεσμα η "τρελή και παλαβή" για κείνον να φύγει από την καφετέρια με τον Παυλίδη που "ήξερε" νεκρό. 

 Πολλές φορές θεοποιούμε κατ' αυτόν τον τρόπο διάσημα πρόσωπα που θαυμάζουμε, και ονειρευόμαστε τη στιγμή που θα τα συναντήσουμε από κοντά και θα τους μιλήσουμε, χωρίς να λαμβάνουμε υπ' όψιν την πιθανότητα να μην βρούμε ακριβώς αυτόν που φανταζόμασταν. Νομίζουμε ότι ξέρουμε τα πάντα για τα είδωλά μας, ενώ δεν ξέρουμε τίποτα, γιατί ποτέ δεν ξέρεις κάποιον από όσα ξέρει γι' αυτόν και ο υπόλοιπος κόσμος. Συνειδητοποιείς ξαφνικά ότι τόσο καιρό δεν  αγαπούσες εκείνον αλλά τη μουσική του, το έργο του και τον θαυμάζεις για τον αντίκτυπό του σε σένα. Ότι κι οι "διάσημοι" είναι άνθρωποι και θα πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε ανάλογα, κι όχι σαν να είναι θεοί. Ίσως, βασικά, κάποιοι να θεωρούν ότι δεν αξίζουν καν θαυμασμό.