Μια από τις ωραιότερες φράσεις

 "Και πρώτα απ' όλα τι εννοούμε λέγοντας παιδεία; Την πληροφορία, την τεχνική, το δίπλωμα εξειδίκευσης που εξασφαλίζει γάμο, αυτοκίνητο κι ακίνητο, με πληρωμή την πλήρη υποταγή του εξασφαλισθέντος ή την πνευματική και ψυχική διάπλαση ενός ελεύθερου ανθρώπου, με τεχνική αναθεώρησης κι ονειρικής δομής, με αγωνία απελευθέρωσης και με διαθέσεις μιας ιπτάμενης φυγής προς τ' άστρα;"  -  M. Xατζιδακις

Κάτι για τις 6 του Μάη

Eν έτει 2012, οι βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα θυμίζουν κακόγουστο αστείο. Οι πολίτες καλούνται να ψηφίσουν σε μια σχεδόν διαλυμένη χώρα, αναζητώντας όχι το ικανό κόμμα που θα βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται, αλλά εκείνο που θα προξενήσει το λιγότερο δυνατό κακό στη χώρα.
 Oι εκλογές στην Ελλάδα, στις 6 Μαϊου του 2012, όταν έχουν προηγηθεί δύο μνημόνια, κάμποσες αυτοκτονίες και έξαρση της εξαθλίωσης, μοιάζουν ειρωνικές σε σημείο υποτίμησης της νοημοσύνης του ελληνικού λαού.
 Και γιατι να σας πιστέψουμε?! Ή σωστότερα, με ποιο δικαίωμα και με ποιο θράσος διεκδικείτε για ακόμα μία φορά την πολύτιμη ψήφο των πολιτών? Ας είμαστε ειλικρινείς. Αν υπάρχουν εξαιρέσεις, αυτές είναι ελάχιστες. Η πλειοψηφία των πολιτευτών αυτών που ζητάνε σήμερα την ψήφο μας, μέσω πομπώδων μονολόγων - υπερπαραγωγών περί σωτηρίας της χώρας και περί της τόσο συγκινητικής συμπάθειας συμπάθειας προς τον κακομοίρη το λαό, είναι οι ίδιοι που πριν από λίγα χρόνια συνέβαλαν, είτε μέσω της αδιαφορίας, είτε μέσω της υποκρισίας, είτε μέσω της ματαιοδοξίας τους στο να χάσουν εκατομμύρια Έλληνες και μη την αξιοπρέπειά τους και να φτάσουν στο εξευτελιστικό σημείο στο οποίο βρίσκονται.
  Τώρα όλοι οι πολιτευτές σοκάρονται με την -τρομακτικά ραγδαία- άνοδο των νεοναζί, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι ουσιαστικά εκείνοι ήταν αυτοί που άνοιξαν το δρόμο σε τέτοιες ακροδεξιές οργανώσεις. Το 5,5% της Χρυσής Αυγής οφείλεται στην κρίση, την κοινωνική και ιδεολογική κρίση που επικρατεί, ως φυσικό επακόλουθο της προφανούς πολιτικοοικονομικής. Και πρέπει να το πάρουμε χαμπάρι πως όσο αυτή η κρίση, σε όλα τα επίπεδά της, οξύνεται, τόσο θα ανεβαίνουν τα ποσοστά των άκρων και τόσο οι απελπισμένοι και απογοητευμένοι πολίτες θα ψάχνουν την ελπίδα στο σκοτάδι, δημιουργώντας παράλληλα εύφορο έδαφος για την άνθηση του κινδύνου και του φόβου.
  Από την άλλη, το κωμικοτραγικό των εκλογών Άνοιξη - Καλοκαίρι 2012 είναι η ευκαιρία που αρπάζουν οι επιφανείς προσωπικότητες και μη της σοουμπίζνα μα αναδείξουν το ταλέντο τους και στην πολιτική. Σε ό,τι και να οφείλεται αυτό το φαινόμενο, είτε δηλαδή απορρέει από αστείρευτο ναρκισσισμό και απαράμιλλη ματαιοδοξία, είτε από "αίσθημα χρέους προς την πατρίδα", που είναι και της μόδας τώρα, δε χωρά αμφιβολία πως τα διάφορα κόμματα τα οποία ομολογουμένως έχουν αρχίσει να φυτρώνουν το ένα μετά το άλλο αρπάζουν σα κοράκια τέτοιες ευκαιρίες που τους επιτρέπουν να διαφημίσουν το κόμμα τους, να ανανεώσουν το image τους, βρε παιδί μου και να αυξήσουν τη δημοτικότητά τους (γιατί ως γνωστόν η Βάνα Μπάρμπα έχει και βυζιά).
  Κάτω υπό περίπου τέτοιες συνθήκες, λοιπόν, καλούμαστε ως ελληνικός λαός να ψηφίσουμε με ωριμότητα και υπευθυνότητα ( χα.χα.χα.) τους νέους μας ηγέτες. Γι' αυτό κι εγώ λέω να ψηφίσουμε όλοι το Κόμμα του Φραπέ, που το είδα και στην τηλεόραση και μου άρεσε.
  Άντε και καλά μυαλά.

Nothing.

Είμαι μια πλαστική κούκλα. Θα σας έλεγα το όνομά μου, μα το έχω ξεχάσει πια. Τι σημασία έχει, έτσι κι αλλιώς; Κανείς δε νοιάζεται για το όνομά μου. 
  Έχω ξεχάσει να σκέφτομαι. Όμως δε με πειράζει, είναι πολύ βολικά έτσι. Εξάλλου, δεν έχω προβλήματα να λύσω. Είπα δεν έχω προβλήματα εγώ.  Εγώ είμαι όμορφη. Είμαι ξανθιά, ψηλή και με γαλάζια μάτια. Τι προβλήματα να έχω? Είμαι όμορφη. Έχω άλλους να αποφασίζουν για μένα και να ασχολούνται με τα προβλήματά μου.  Σε τι οφελεί να σκέφτομαι, λοιπόν? 
  Είμαι ευτυχισμένη. Πως να μην είμαι? Αφού έχω τα πάντα: ομορφιά, λεφτά, φήμη. Τι άλλο χρειάζεται κανείς για να είναι ευτυχισμένος? Ναι, νομίζω είμαι.
  Αφού απέκτησα όλα όσα ονειρευόμουν να αποκτήσω. 
 Έστω κι αν μοιάζω με μια πλαστική κούκλα Barbie.
Έστω κι αν έχω ξεχάσει να σκέφτομαι.
΄Εστω  κι αν επέλεξα την επιφανειακότητα. 
Έστω κι αν στο τέλος βρεθώ σπασμένη, διαλυμένη και άσημη, ξεχασμένη από αυτούς που κάποτε με έκαναν να νιώθω πολύτιμη. Σαν μια πλαστική κούκλα Barbie. 


http://youtu.be/3O2W18RE6nI
http://youtu.be/53YSqKYIgW0