Έτρεχα να το προλάβω. Έτρεχα τόσο γρήγορα, μα έτρεχε κι αυτό, ώσπου το άπειρο έπεσε κάτω κι η αλυσίδα έσπασε. Το άφησα πίσω και συνέχισα να τρέχω.
 Στην αρχή είχε γεύση φράουλας και στριφτού τσιγάρου. Δύο λέξεις στο πέτρινο παγκάκι, η σκάλα ήταν έτοιμη. Ανέβηκα. Το δωμάτιο στο ταβάνι ο πρόλογος.
 Ύστερα η πορεία των συνοικειακών καφε και των παραθαλάσσιων απογευμάτων, η πορεία της αμοιβαίας εσωτερικής και εξωτερικής εξερεύνησης. ´Εσπασαν και τα μοβ σκουλαρίκια.
 Το δωμάτιο μεγάλωσε να χωρέσει τα επόμενα και μεγαλύτερα - το Ένα.  Το παρόν και το μέλλον σταθερό και διαυγές πάλλεται ανάμεσα σε καφέδες και όνειρα.
 Ένα καράβι κι ένα τρένο.
 Είμαι στο δωμάτιο στο υπόγειο κι είναι επιτέλους νύχτα. Γυμνοί ψυχή τε και σώματι, μα δεν κρυώναμε.
 Περνώντας τη γέφυρα γνώρισα το σύμπαν σου, μα τελικά εγκλωβίστικα ανάμεσα σε λευκές σημειώσεις. Η σιωπή μάρτυρας των φόβων μου.
 Το φως της λάμπας ξεγελά τα κουρασμένα βλέμματα. Έσπασε και το πράσινο δαχτυλίδι.
Σταμάτησα να τρέχω. Ίσως και να μην ήταν κόκκινο, ίσως να μην ήταν αυτό. Δεν πειράζει. Ίσως αύριο. Παρόλο που το αύριο δε θα έρθει ποτέ, σωστά;

Τα μαύρα σκουλαρίκια τα εχω ακόμη. Τα έβαλα σε ένα κουτί, μη σπάσουν κι αυτά.